پیدایش فن و حرفه دامپزشکی به صورت امروزی آن در ایران به بیش از هشتاد و پنج سال قبل بر می گردد که از سال ۱۳۰۷ هجری شمسی به علت نیاز مبرم وزارت جنگ آن زمان، اداره کنندگان کشور عده ای را برای تحصیل علم دامپزشکی با استفاده از قانون اعزام محصل به خارجه، به فرانسه اعزام کردند. نظر به اینکه این عده از طرف ارتش برای تحصیل علم دامپزشکی به منظور کنترل بیماریها و اصلاح نژاد های اسب در ارتش (سواره نظام) و همچنین مبارزه با بیماریهای دامی و مشترک بین انسان و دام و اصلاح نژادهای گاو و گوسفند در اداره کل فلاحت (کشاورزی) آن زمان به کشور فرانسه اعزام شده بودند، پس از عزیمت به ایران قسمت آموزش دامپزشکی به عهده ارتش محول شد.

اولین دانشکده دامپزشکی در سال ۱۳۱۱ تاسیس شد (کتاب راهنمای دانشکده دامپزشکی، چاپخانه دانشگاه تهران. ۱۳۳۴). در سال ۱۳۱۳ مدرسه عالی دامپزشکی به باغ سردار محتشم جا به جا شد ولی چون بعدها این محل برای تاسیس دانشگاه جنگ اختصاص یافت و با توجه به ارتباط عملی دروس دوره دکترای دامپزشکی با رشته های علوم کشاورزی، مدرسه فوق الذکر به سال ۱۳۱۴ به مدرسه کشاورزی منتقل گردید و آخرالامر مدرسه عالی بیطاری که نامش به آموزشگاه عالی دامپزشکی تغییر یافته بود، در سال ۱۳۱۸ انتقال مجدد یافت وسر انجام پس از تصویب مجلس شورای ملی آن زمان در سال ۱۳۲۴ هجری شمسی در زمره یکی از دانشکده های دانشگاه تهران تحت عنوان دانشکده دامپزشکی مبدل گردید.

ساختمان اولیه دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران سالها در محل خیابان کاخ شمالی (فلسطین امروزی) واقع شده بود و بعد ها پس از اتمام ساختمان فعلی دانشکده در خیابان آزادی تهران با همت استادان و پیشکسوتان حرفه دامپزشکی از جمله مرحوم دکتر محمد حسین میمندی نژاددر سال ۱۳۴۰ دانشکده نقل مکان نمود و تدریجاً از اواخر سال ۱۳۴۲ ساختمانهای وابسته به دروس عملی دانشجویان دوره دکتری دامپزشکی از قبیل سالن تشریح و درمانگاههای دام های کوچک (در خیابان دکتر قریب) و دام های بزرگ واقع در سه راه وصفنار (سه راه آزادِی) و طیور (در ساختمان درماگاه دامهای کوچک) نیز تکمیل و مورد بهره برداری قرار گرفت.